Στο κέντρο της χερσονήσου Κασσάνδρας, σε μια καταπράσινη κοιλάδα με ένα πανέμορφο πευκόφυτο ορίζοντα, απλώνεται το χωριό ΚΑΣΣΑΝΔΡΙΝΟ ΜΟΛΑ ΚΑΛΥΒΑ Χαλκιδική με μια καταπληκτική παραλία. Ένα παραδοσιακό χωριό με 100 σπίτια και 250 μόνιμους κατοίκους. Είναι πολύ παλιό χωριό, που το όνομά του, κατά μια εκδοχή, το πήρε από τη γειτονική Κασσάνδρεια, γιατί σ’ αυτό είχαν τα χειμαδιά τους οι μεγαλοκτηνοτρόφοι της. Η απάνεμη, ήρεμη και πανέμορφη κοιλάδα, που βρίσκεται το χωριό, ήταν κατοικημένη κατά την αρχαιότητα και κατά τους Βυζαντινούς χρόνους. Το γεγονός αυτό μαρτυρούν τα απομεινάρια κτισμάτων αλλά και η εκκλησία της Αγίας Τριάδας (παλιά κατακόμβη) με θαυμαστές τοιχογραφίες. Το χωριό καταστράφηκε συθέμελα από τους Τούρκους, στον χαλασμό της Κασσάνδρας το 1821. Άρχισε να ξαναχτίζεται μετά το 1826 από αυτούς που επέζησαν και επέστρεψαν στον τόπο τους. Η πρώτη κοινότητα ιδρύθηκε το 1918 και αρχικά απαρτίζονταν από το Πολύχρονο και την Κρυοπηγή (Παζαράκια). Η εκκλησία του χωριού Κοίμηση της Θεοτόκου κτίστηκε στη δεκαετία του 1950 από πελεκητή ντόπια πέτρα. Γιορτάζει στις 15 Αυγούστου. Σε απόσταση 3 χιλ. Ν.Α. του χωριού, σε μια μαγευτική τοποθεσία με αιωνόβια δένδρα αρίης, είναι κτισμένο το πανέμορφο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου. Κάθε χρόνο στη μνήμη του Αγίου (23 Απριλίου) οργανώνεται παραδοσιακό πανηγύρι. Το χωριό διαθέτει κοσμικές ταβέρνες με νόστιμους μεζέδες, σούπερ μάρκετ, καφέ μπαρ, αρτοποιείο. Τα σπουδαιότερα προϊόντα του χωριού είναι το λάδι και το μέλι αρίστης ποιότητας.
Πληροφορίες για την Μόλα Καλύβα
Νότια του Κασσανδρινού σε απόσταση 6 χιλ. από αυτό, κοντά στη θάλασσα, βρίσκεται ο οικισμός Μόλα Καλύβα, που ανήκει στην κοινότητα Κασσανδρινού. Κατά μία εκδοχή, πήρε το όνομά του από έναν φύλακα που είχαν οι καλόγεροι στην περιοχή. Ονομαζόταν Μόλας και διέμενε σε μια καλύβα, Στου Μόλα την Καλύβα έλεγαν οι ντόπιοι. Έτσι έμεινε το όνομα Μόλα Καλύβα. Ο οικισμός διαθέτει ξενοδοχεία, ταβέρνες, κλαμπ, μπαρ, ενοικιαζόμενα δωμάτια, σούπερ μάρκετ κ.λ.π. Η Μόλα καλύβα με το ήρεμο παραδεισένιο τοπίο, το ξηρό κλίμα, την απέραντη παραλία της, προσφέρεται για τους λάτρεις της ησυχίας και της φυσικής ομορφιάς. Μια παραλία που συνδυάζει την πεντακάθαρη θάλασσας του Αιγαίου με το κάλλος του πράσινου τοπίου. Το Κασσανδρινό ήταν, είναι και θα είναι ένας επίγειος μικρός παράδεισος. Επισκεφτείτε τον και απολαύστε μαγικές διαδρομές στα γραφικά στενάκια του. Αφήστε τις αισθήσεις σας να σας οδηγήσουν σε μια άλλη εποχή, τότε που όλα ήταν πιο απλά και όμορφα. Στην περιοχή Μόλα Καλύβα την δεκαετία του ’60 υπήρχε Νταλιάνι (όπως και στην Σίβηρη) για ψάρεμα συνήθως κεφαλόπουλων ! Το λεγόμενο Θυννείο, κοινώς και Νταλιάνι, αποτελεί ένα είδος τρόπο-σύστημα αλιείας, αποκλειστικά επαγγελματικό, που έχει προσφυγική προέλευση (αν και σε περιοχές της Β. Ελλάδας, π.χ. στην περιοχή της Ιερισσού μαρτυρείται ήδη από την βυζαντινή εποχή ως πρόσφατα και απαντάται περισσότερο στον Θερμαϊκό Κόλπο, στις παραλίες της Θεσσαλονίκης αλλά και στην Πρέβεζα και τον Αμβρακικό Κόλπο όπως και στις παραλίες της Ροδόπης, όπου μεταφέρθηκε από Μικρασιάτες το έτος 1922. Το όνομά αυτού του συστήματος-εργαλείου προέρχεται από την αρχαία ελληνική ονομασία του τόννου που λεγόταν «θύννος». Η λέξη “Νταλιάνι” είναι τουρκικής προέλευσης, από το Dalyan, και σημαίνει είδος δικτύου και ψαρέματος. Πρόκειται για μια παράκτια εγκατάσταση που μοιάζει με εκείνες των ιχθυοτροφείων, πολύ όμως πιο απλή, (πρόχειρη), που δεν παύει και ν’ αποτελεί μια μόνιμη ιχθυοπαγίδα. Αποτελείται από δίχτυα στερεωμένα σε τεράστιους πασσάλους που ανάλογα του βάθους της ακτής που εγκαθίστανται φθάνουν και τα 10 μέτρα. Συνήθως ως σημείο εγκατάστασής των επιλέγεται πέρασμα μεγάλων μεταναστευτικών ψαριών. Το Θυννείο ή νταλιάνι αποτελείται από δύο τμήματα: το φράγμα, κοινώς “γκερεμέ” ή “τζερεμέ” ή “γιαλόδιχτο”, και το καθαυτό νταλιάνι που έχει κυκλική διάταξη. Το φράγμα τοποθετείται κάθετα προς την ακτογραμμή και στη πελαγίσια άκρη του τοποθετείται το νταλιάνι σε μορφή πετάλου που φέρει στην είσοδό του (μπούκα), ένα δίχτυ που κλείνει από κάτω προς τα επάνω με σχοινιά που είναι δεμένα στους πασσάλους της εισόδου. Τα δίχτυα του νταλανιού είναι από ψιλό δίχτυ, με μικρά μάτια (ανοίγματα), ενώ του γκερεμέ είναι δίχτυ με μεγαλύτερα μάτια. Καθώς τα ψάρια κινούνται παράλληλα προς την ακτογραμμή και κοντά στον βυθό σχεδόν πέφτουν πάνω στον γκερεμέ και από ένστικτο κινούνται προς το πέλαγος, οπότε βρίσκοντας τη πόρτα του νταλανιού ανοικτή, μη αντιλαμβανόμενα ότι μετά το τέλος του φράγματος υφίσταται είσοδος εργαλείου ιχθυοπαγίδας εισέρχονται σ΄ αυτό και παραμένουν εκεί εγκλωβισμένα. Οι ψαράδες που το χειρίζονται το επισκέπτονται δύο με τρεις φορές την ημέρα σηκώνουν την πόρτα-δίχτυ και αρχίζουν είτε να σύρουν το κάτω μέρος του διχτυού προς τα επάνω ή με την απόχη ν’ αδειάζουν το νταλιάνι από το εγκλωβισμένο αλίευμα.
